Համակարգչային գրաֆիկա ընտրության խմբով այցելեցինք Կամո Նիգարյանի ցուցահանդեսը, որը անցկացվում էր Երևանի կենտրոնական պատկերասրահում։ Նիգարյանը հայ ժամանակակից ամենաարտասովոր արվեստագետներից էր։ Ցուցահանդեսը կոչվում էր «Թղթե ականներ».
Անդրադառնալով քաղաքական, թատերական, ցուցահանդեսային և կինեմատոգրաֆիկ թեմաներին՝ Նիգարյանը դուրս էր գալիս ԽՍՀՄ-ի և Հայաստանի սահմաններից։ 1960-ականների լեհական, կուբայական և արևելյան գերմանական գրաֆիկայի ազդեցությամբ նկարիչը միավորեց էքսպրեսիոնիստական, սյուրռեալիստական և մինիմալիստական ոճերը տպագրության կոնցեպտուալ օգտագործման հետ՝ ստեղծելով «քննադատական» պաստառային արվեստի ոճական հստակ տեսլական: Սակայն Նիգարյանի սյուրռեալիստական պաստառի էսթետիկորեն անհանգստացնող և ինտելեկտուալ սադրիչ տոնը մերժվեց նրա ժամանակակիցների կողմից, և արդյունքում տպագրվեցին նկարչի միայն մի քանի պաստառային նախագծեր։
Ցուցահանդեսին մենք տեսանք բազմաթիվ աշխատանքներ տարբեր թեմաներով` քաղաքականությունից մինչև պոեզիա: Ինձ ամենաշատը դուր եկան Շեքսպիրի ստեղծագործությունների հիման վրա ստեղծված աշխատանքները և նրա ստեղծած ֆիլմերի կազմերը։
Ցուցահանդեսի ավարտին մեզ հնարավորություն տրվեց ստեղծելու մեր սեփական նիգարիական ոճի պաստառը։
Նյութը՝ Նանե Ժամհարյանի բլոգից